Στην ολοκληρωμένη προσέγγιση ο άνθρωπος είναι πολύ περισσότερο οπό μία βιολογική μηχανή και ότι γι' αυτό, όταν προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα υγείας δεν πρέπει να περιοριζόμαστε απλά στην αντιμετώπιση ενός βιολογικού συμπτώματος ή μιας κλινικής κατάστασης αλλά να προσπαθούμε για την συνολική βελτίωση της κατάστασης υγείας του ανθρώπου. Η αντιμετώπιση αυτή δεν είναι μόνο δική μας. Είναι αυτή που ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας θέτει ως πρότυπο, όταν ορίζει την Υγεία όχι απλώς σαν την κατάσταση του ανθρώπου στην οποία δεν υπάρχει αρρώστια ή αναπηρία, αλλά ως την κατάσταση πλήρους σωματικής πνευματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας.

Με άλλα λόγια κάθε άνθρωπος είναι μια ξεχωριστή πνευματική - ψυχική - σωματική οντότητα και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Δηλαδή δεν μπορούμε να ομιλούμε μόνο για παθήσεις αλλά για ανθρώπινες σαν σύνολο.

Πρέπει να διευκρινισθεί ότι ο όρος Ολοκληρωμένη Ιατρική Προσέγγιση, δεν αποτελεί ειδικότητα αλλά συνολική προσέγγιση στην υγεία. Συχνά περιγράφει αρκετές, διαφορετικές σε κάποια σημεία μεταξύ τους μεθοδολογικές προσεγγίσεις που μοιράζονται την παραπάνω άποψη για την υγεία του ανθρώπου. Οι προσεγγίσεις αυτές αποτελούν τους «κλάδους» μεθόδους που κάθε κάθε μία από αφτές έχει τα δικά της πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα στην αντιμετώπιση κάποιων παθολογικών καταστάσεων.

Ως προς την διάγνωση με βάση της αρχές της Ολοκληρωμένης Προσέγγισης, πρέπει να διευκρινισθεί ότι η βασική διάγνωση μιας πάθησης - διαταραχής γίνεται με την ίδια αναλυτική μέθοδο και τις ίδιες διαγνωστικές εξετάσεις που χρησιμοποιεί η συμβατική ιατρική. Στην συνέχεια χρησιμοποιούνται επιπλέον μέθοδοι διάγνωσης και κατάταξης της πάθησης οι οποίες προέρχονται από μη συμβατικό θεραπευτικό σύστημα όπως παραδοσιακή κινεζική ιατρική (βελονισμός), ομοιοπαθητική, νατουρόπαθη (φυσική ιατρική), ηλεκτροβελονισμός κατά Vοll & Vega, βιοσυντονιστική, κινησιολογία, και άλλα ανάλογα με την πάθηση. Αυτές οι προσεγγίσεις, προσφέρουν ένα ευρύτερο από κάθε άποψη μοντέλο επεξεργασίας των επιμέρους πληροφοριών ώστε να εντοπισθούν οι βαθύτερες αιτίες της πάθησης. Και η θεραπευτική παρέμβαση να στοχεύει τον δυνατό στις πραγματικές και όχι στις φαινομενικές αιτίες, ή μόνο στην απλή ανακούφιση των εκάστοτε συμπτωμάτων

Στη συνέχεια επιλέγεται η ηπιότερη θεραπευτική παρέμβαση με το Ιπποκρατικό κριτήριο «πρώτον μη βλάψεις». Σε αυτές μπορούμε να αναφέρουμε σαν παράδειγμα τη διατροφική θεραπεία, φυτοθεραπεία, οργανοθεραπεία, βελονισμό, ομοιοπαθητική, μεσοθεραπεία, neural-therapy, οξυγόνο - οζονοθεραπεία, βιοσυντονιστικές μεθόδους ενεργειακής ιατρικής, βιοχημικής θεραπείας, σωματοψυχικές ασκήσεις και πολλές άλλες ανάλογα με το πρόβλημα υγείας.

Σε καμία περίπτωση δεν αποκλείουμε τις συμβατικές μεθόδους θεραπείας, όπου αυτές είναι πραγματικά απαραίτητες.